İlk ve orta okulu izmirde okudum.
Ailemden ayrı büyüdüm.onlar çalıştıkları için beni annanemin yanına verdiler onlar ödemişte kalıyorlardı ozamanlar annemler çalıştığı için bana bakacak kimse yoktu. tabiki garibanlıkta vardı.Hatta benimle beraber dayımın çocuklarıda kalıyordu. çünkü onların aileleride çalışmak zorundaydı ve bizlere bakacak kimse yoktu.
Köyün başında yaşlıların oturduğu bir çay bahçesi vardı oranın duvarına oturup hafta sonları annemlerimizin ve babalarımızın gelmelerini beklerdik köye hafta sonları bir dolmuş gelirdi heyecanla dolmuşun gelmesini beklerdik.Abim yolun başına dikilir dolmuşun gelmesini beklerdi gördümü hemen ıslık çalar bize haber verirdi.o kadar çok hecanlanırdıkki annelerimiz babalarımız geliyor diye sanki bayram.
Heyacanla dolmuştan inenleri gözlerdik dayım ve yengemler inerdi ama benim annem ve babam inmezdi ablam ve abim koşarak onlara sarılırdı oysa ben boynu bükük onları seyrederdim benim sarılcağım kimse yoktu çünkü.içim burkulur ağlamak ister ağlayamazdım sanki nefesim tutulurmuş gibi olurdum. dayım hemen anlar bana belli etmemek için bana sarılır üzülme güzel kızım işleri çıktı haftayada onlar gelcek diye beni sarılırdı ama onlar annem ve babam gibi kokmazlardıki abim ve ablam annelerinin ve babalarının elini tutar neşeyle eve giderlerdi bende arkalarından bakardım gözlerim doludolunedense ağlayamazdım onların yanında
Eve gelirdik nenem sevinçle sarılırdı evlatlarına ben onları bile kıskanırdım. nenem hemen bizimkileri sorardı. Gelmedilermi gene diye o yaşlı gözleriyle hemen bana dönerdi bilirdiki arka bahçeye gidip siğim siğim ağlayacağımı iyi bilirdi nenem koşarak gelir ağlama nenem biz varızya neden ağlıyon oda bilmezdiki annemin kokusunu aradığımı içim çok acıdığını özlediğimi özlemlerim belkide o yıllarda kaldı bilirdi belkide belli etmezdi canım nenem bahçemizde kocaman bir ağaç vardı hep ona sarılır ağlardım siğim siğim
Ağaç sanki beni dinlermiş gibi ıslık çalardı.Canın nenem beni beklerdi.Ben ağlayıpta içimi dökene kadar sonra yanıma gelir hadi bakalım gidelimde musafirlerimize ayıp olmasın der elimden tutar beni eve götürürdü bu durum bazen aylarca sürerdi.Annemler garipliğinden dolayı her zaman beni görmeye gelemezdi.Bense hep onların geleceğini umut eder beklerdim .Evimizin önünde hayat vardı şimdiki adı balkon ordan köy yoluna bakar hep seyrederdim.Hayal ederdim annemlerin gelişini ama birde geldilermi bayramım olurdu yerimde duramazdım.
Gitmelerini hiç istemezdim.Boğazımda bir düğüm olurdu sanki sesim dahi çıkmazdı.Annemle babam gene gelcez güzek kızım der beni avuturlardı bazen benden saklı kaçarlardı ağlamayım diye ve ben hep derdim asla çocuklarımı bırakmıcam diye! nenem hayat kızım para kazanacaklar senin geleceğini düşünüyorlar onlar istermi seni bıraksın ama çalışmak zorundalar bende neneme derdimki bana sen bakıyon onlarmı nenem yaşlı gözlerini silerek tabi de ama sen anca büyüdüğünde anlarsın güzel yavrum derdi. evet haklıymış canım nenem
Birgün hiç unutmam mustafa amcamların köye geldiğini duydum.Ama izmire geleceklermiş hemen koşarak köy meydanına gittim. Amcamla yengem tam taksiye bineceklermiş. bende gelcem dedim canım amcam olmaz güzel kızım nenenler seni merak eder hem sana orda kim bakacak Annenler çalışıyor ben oturmuştum taksiye bile kimseyi duymuyordum. nenemin haberi olmuş koşarak geldi nereye kızımm bende anneme dedim ve başladım içimdekinleri feryadını duyurmaya hemde hiç susmaksızın gitimmi bilmem ama döndüğüm belli.
Sonra nenemler izmire geldiler. Ev almışlardı kendilerine göre önü bahçeli çünkü ben okula başlıycaktım.Annemler gene yoktu ama mesafe azalmıştı beni görmeleri açısından her hafta rahat gelip gidebilirlerdi. Dayımlarla aynı sokakta oturuyorduk.Onların çocuklarınada nenem bakıyordu. Onlar işe giderken çocuklarını neneme bırakıyorlardı. Dedemle, nenem, muhallebi ve çerez satarak geçimlerini sağlıyorlardı. Okula başlamıştım gene her zamanki gibi annemleri beklerdim.
Her hafta gelmeselerde mutlaka gelmeye çalışırlardı. Onları okadar çok özlerdimki geçen her kadını anneme benzetirdim. Neden? derdim hep ben sadece herkesin evladı yanındada ben değilim. Bazen kızardım onlara gelsin konuşmuycam onlarla bakmıycam yüzlerine derdim. Ama nedense yapamazdım. Onlar geldiği zaman onlarla yatardım. Bir elimi annemin diğer elimide babamın boynuna sarar sıkıca sarılırdım sanki ben uyuyunca kaçacaklarmış gibi gelirdi bana onlar uyurdu ben uyumazdım.
Gözlerimi kapamaya korkardım. Sabah olacakta bu rüyadan uyanacağım diye onları koklar öperdim. Onlar fark etmezlerdi bile öyle güzel gelirdiki anne ve baba kokusu hep içimde özlemleri vardı çünkü ağladığımda korktuğumda düştüğümde sevincimde yanımda olmazlardı çünkü rahmetli dayım öğretmişti okumayı takvimlerden takvimleri çok severdim onlar bana annemi getirirdi. okumayı çok çabul sökmüştüm kendimce onlara göre okuyamıyordum heceliyormuşum.
Canım yengem hep söler ağlamak istediğimde bahçeye çıkmak istermişim görmesinler diye o! anlarmış halimden çünkü of of cıcak oldu der elimle kendime yelpaze yaparmışım. yengem anlar beni yanına çağırırmış hadi gel hava alalım dermiş anlarmış ağlayacağımı bende çok iyi hatırlarım o günleri halen bugünkü gibi annesizlik çok zormuş gök gürlediğinde çok korkardım sarılacak annem olmazdı yanımda okadar çok isterdimki o anda annemi ona sıkıca sarılıp korkmamak için ama olmazdı yanımda.
Her sabah ninemler erkenden kalkıp muhallebi pişirirlerdi. Dayımın çocuklarıda erkenden gelir benim yanıma yatırırdı dayım onlar işe giderlerdi .Cengiz benden 1 yaş büyüktü .Mustafa 5 yaş küçüktü benden uyandığımda ikiside yanımda olurdu. Uyanır uayanmaz ninemin muhallebilerinden yerdik ben yavaş yerdim onlar bitirsinde bana baksınlar diye niye yapıyorsam canım onlarda bana öle bakarlardı.Muhallebide muhallebiydi yani üstü kırmızı şerbetli hala o muhallebinin tadını unutamam
Halen bir araya geldiğimizde anar ve güleriz o günler bana acıda verse çok güzeldi. Ama burukluk halen içimdedir. Annemler belki haklıydı ama ben çoçuktum anlayamazdımki.
Şimdi o yüzden anneme ve babama sizi seviyorum diyemem Annem hep der bize hiç sarılmıyon öpmüyon diye hep soğuksundiye aslaında çok demek isterim sizi çok seviyorum diye ama yapamıyorum. Çünkü elimde değil onlarla hiç bir şeyimi paylaşmadımki o duyguyu hissetmedim belkide o yılların verdiği özlemler çok geride kalmıştı.Saklamışım belkide içime gömdüm. tabiki onları çok seviyorum ama ifade edemiyorum. Ozamanlar belliymiş benim hayatım ağlamaklı ve halaa... neyse işte benim çocukluğum o yüzden çocuklarıma ve onun gibilerine çok önem veririm ben annesizliğin ayrı büyümenin ne demek olduğunu iyi bilirim.
Annemi, Babamı,Kardeşimi çok seviyorum ben halen babamın BİRGÜLÜYÜM o yüzden adımı BİRGÜL koymuşya NALANI da amcam rahmetli koymuş öle çıkmış nufusumda evde BİRGÜL resmiyette NALAN bütün çocukları öpüyorummm.
